La Coruña
Perspectiev stond er op het droge. De saildrive (aandrijving van de schroef) kreeg er o.a. een touwsnijder (rope cutter) om zich door netten en andere hindernissen te snijden die in deze en volgende vaargebieden regelmatig in het water drijven .
Ze stond er naast deze zwaargehavende boot die aangevaren werd door een vrachtschip. Mast en stagen gebroken, boegspriet verbogen, metalen romp ingedeukt ...
Nog iets verder lag de boot met de Duitse naam Seestern. Ondanks de Duitse naam voer ze onder Engelse vlag en was de eigenaar de rustige en beminnelijke Italian Alberto. Hij had de originele manier van zeilen om zijn boot steeds naar een ander land te varen en dat gedurende enkele jaren te verkennen. Hij was op die manier verleden jaar van de Verenigde Staten met een vriend terug gevaren naar Spanje. Ondanks dat ze ’s nachts om beurten wakker bleven en waakten was het zo vermoeiend dat hij mensen op zijn dek zag die er niet waren.
De vreemde combinatie van nationaliteiten rond zijn boot komt doordat de vorige eigenaar een Duitser was en veel zeilers geloven dat het veranderen van naam onheil met zich mee brengt. Omdat Alberto’s vrouw Brits is en de Britse wetgeving, net zoals de Belgische, minder technische eisen stelt, werd de thuishaven London.
Corme & Laxe
bevinden zich in één van de eerste Ria's van de Spaanse Westkust. Veel zeilers op weg naar het Zuiden beklagen zich er over dat ze zo weinig tijd in deze Rias waren. Perspectiev dwaalde er enkele maanden rond. De Ria’s zijn te vergelijken met de Noorse Fjorden. Beide zijn kilometerslange inhammen in de kust. In de groene omgeving van een Ria zijn er steeds verschillende ankerplaatsen waarvan er altijd wel een beschut is tegen de heersende winden.
Deze boot heeft een jonktuig zoals Chinese zeilboten vroeger hadden. Bijzonder is ook dat hun masten gewoon een paal zijn die gewoon in een gat in de boot staat en dus die niet worden recht gehouden met stagen (de ijzeren kabels die een mast verhinderen van om te vallen).
Dit is een kopie van de “Jester” die in de eerste Transatlantische Race in 1960, tegen alle verwachtingen in, de overkant haalde en zelfs 2de werd.
De Britse eigenaar van deze boot vaarde samen op met een Duitse boot waarvan de schipperse op zoek was naar haar Nederlandse vriendin die solozeilend naar deze kanten was vertrokken maar die al maanden geen enkel teken van leven gaf.
Sardineira
Juist voorbij Cabo Finisterra, de meest westelijke punt van Spanje, deze ankertip: 42 56.0329 N 009 13.3936 W
De eerste keer
... en tot nu toe de enige keer dat de hangmat werd opgehangen. De boot, de navigatie, de voorbereiding, het huis-of boothouden vraagt meer tijd dan men zich kan inbeelden.
Ria de Arousa
Bijna dertig jaar geleden, enkele jaren voor zijn veertigste verjaardag hing Marcel de zekerheden in zijn leven aan de haak. Met de boot die hij had afgebouwd verliet hij België en, na al die jaren, vaart hij nog steeds. Hij is de wereld rond geweest, heeft met betalende gasten rond Kaap Hoorn gevaren, is gaucho geweest in Argentinië en zo veel meer. Hij is het bewijs dat je met een eenvoudige manier van leven een rijk gevuld bestaan kan opbouwen.
Dit zijn venusschelpenharkers in A Pobra do Caraminal. Niet zoals de garnaalvissers te paard in Oostduinkerke, die er enkel zijn als toeristische attractie. Zullen we ze uit respect venusschelpenvissers noemen?
Twee andere opmerkelijke ontmoetingen in A Pobra do Caraminal.
De man met de baard (en de korte broek die niet te zien is) is een kok van hoog niveau. Zelfs van rode kool maakt hij een ware delicatesse. Hij was er juist een restaurant begonnen nadat hij 14 jaar in Parijs had gekookt. Vanuit deze stad was hij naar Pobra gefietst om daar in de ouderlijke woning, een ex-tandartsenpraktijk, dit culinair paradijs op te starten. Ik hoop dat het hem lukt.
De man in het roeibootje is Jan Jaap. Ik ben hem 2013 toevallig in Nederland tegen het lijf gelopen omdat hij toen met een gelijkaardige boot vaarde. Even toevallig ankert hij in Spanje in dezelfde baai met zijn nieuwe boot. Een catamaran die hij in 2016 aan de andere kant van Spanje had gekocht en dat jaar nog tot Lisabon had kunnen varen. Nu vaarde hij langzaam maar zeker verder noordwaarts. Een hartelijk mens.
Puerto de Cruz
waar het licht mooi is
Isla Onza & Isla Cies
Twee eilanden waarvoor een toelating nodig is om te ankeren. In deze natuurreservaten wil men zo het aantal ankeraars onder controle houden. Dagelijks worden er hele ladingen dagjesmensen gedropt waarvan 99% naar het dichtstbijzijnde strand gaan en de rest naar het verder afgelegene. De wandelaars waren op de vingers van 1 hand te tellen. Er was ook 1 zeiler die de show stal door met zijn bijbootje te kapseizen door een brekende golf(je). Ene AP uit M.
Vissen mag enkel op een kleinschalige manier die wel meer aan deze kust wordt beoefend. Op een ochtend waren ze vlak naast de boot aan de slag.
Isla de San Simon
Helemaal op het einde van de Ria de Vigo ligt dit eilandje met enkele statige herenhuizen. Uiterst geschikt voor een kostuumfilm. Toen we er waren werd er juist een fotoshoot gehouden met bruidskledij.
Wat het ook bijzonder maakte waren de standbeelden van duikers die bij hoogwater helemaal onderwater verdwijnen. Ze staan al zolang op de zeebodem dat de mosselen er stilaan bezit van nemen.
