De 3 laatste eilanden zijn de kleinste en de groenste.
De namen van eilanden en steden werden duidelijk gegeven in een tijd dat de bewoners niet reisden. Perspectiev is ondertussen aangekomen op het eiland La Palma, niet te verwarren met Las Palmas dat de hoofdstad is van Gran Canaria. De hoofdstad is net zoals op Tenerife Santa Cruz maar men voegt voor de duidelijk 'de La Palma' er aan toe.
Perspectiev is in La Palma opgenomen in de geschiedenisboeken . De haven van Santa Cruz dLP heeft de reputatie om een natuurlijk golfslagbad te zijn wat een goede motivatie is voor een zeilboot is om deze te vermijden wegens te weinig beschutting. Omdat de haven stond op de lijst 'alleen als het niet anders kan en dan nog zo kort mogelijk' stond, hadden de autoriteiten besloten aan de ingang van de havenkom een deur te plaatsen die enkel in de bodem zakt wanneer er een schip binnen wilde.
Perspectiev liep Santa Cruz dLP aan bij het ochtendgloren en bij het aanmelden op het havenkantoor kreeg ik te horen dat ze het eerste schip was dat door de schutdeur was gevaren. Een mens heeft daar natuurlijk niets. Belangrijker was dat wanneer we een dag eerder zouden zijn toegekomen de toegang gestremd zou zijn geweest.
Ondanks de deur rukten de enkele schepen toch nog aan het meerlijnen en wiebelde de zware metalen poort in zijn uitsparingen met het nodige gebonk tot gevolg, maar het zal wel een vooruitgang zijn.
Op de foto van de karig gevulde lege marina bevindt de nieuwe schutsdeur zich rechts onder .
De nachten zijn er belangrijk. La Palma is gekend voor haar observatoria. Dicht bij de evenaar, midden in oceaan met dus schone lucht.
Om dat zo houden is elk buitenlicht in kaart gebracht. Een vrouw vertelde dat ze een nieuw tuinlicht had geïnstalleerd. Binnen de 14 dagen werd ze aangemaand om het te verwijderen of aan te passen omdat te veel licht uitstraalde langs boven.
Bovendien vond er in die periode een maansverduistering plaats (beginfoto).
Het is er ideaal om te wandelen.
Op 3 augustus een vermoeiende tocht gedaan naar de refuge de los roques juist boven de 2000 m om de dag daarop wakker te worden boven de wolken.
Vervolgens naar beneden. In de refuge was er geen drinkwater waardoor ik met een enorme dorst in de bewoonde wereld toekwam. Aan de rand van het bos liet Allessia haar hond op dat moment uit en ze wilde wel mijn drinkbus vullen.
Haar riante woning met een even riant zwembad had ze verdiend met het ontmantelen en recycleren van wagens.
Omdat ze wel eens wou zien hoe deze rare snuiter leefde heeft ze me tot aan de haven gereden.
