Puerto del Rosario.

Volgens de vaarwijzers biedt de hoofdstad van Fuerteventura  geen ankergelegenheid. Tussen de kade muur van de handelshaven en het strand  lagen er enkele schepen, waaronder Igor, een Rus op weg naar huis maar hier gestrand met motorpech.

De helling waar de bijboot kon aanleggen om aan de wal te gaan was door algen gladder dan ijs.

Gran Tarajal

De storm die in Arrecife een deel van de kademuur deed instorten heeft hier ook gewoed. Een sleepboot met een werkponton als sleep, die in de haven was komen schuilen  is er onder het geweld  van de golven  gezonken.

Het was dan ook opletten bij  het binnenvaren want de bergingswerken waren volop bezig.  Ook waren er  de steigers voor de pleziervaart die  beschadigd waren ondanks dat deze in het best beschutte deel van de haven lagen.

Fuerteventura is even droog dan Lanzarotte maar  er is veel meer Saharazand overgewaaid waardoor het minder donker oogt. 

Ook Moro Jable,  de volgende stop,  had in die mate te leiden gehad van de storm  dat  verschillende jachtensteigers  volledig waren vernietigd.  De boten   die men  niet kon verleggen  mochten voor anker gaan in de havenkom. De Duitse eigenaar van de Lady S had met de nodige grundlichkeit een ankerboei gemaakt maar toen hij naar Duitsland ging liet hij de boot liever in een haven. Dat werd Gran Tarajal. Toen hij hoorde dat Perspectiev op weg was naar Moro Jable bood hij spontaan zijn boei aan.

Moro Jable is heel toeristisch plek maar de haven is gescheiden van het dorp en de resorts door een steile rots want  Zelfs het stadje is gescheiden van de  hotels en appartementen door een goede stadsplanning is. Een leefbare situatie voor iedereen maar wel een hele klim voor boodschappen. 

In het dorp was  er een eenvoudig  restaurantje waar ze tussen de universele rommel  ook  enkele  lokale gerechten aanbieden.

Het was de enige plek waar ik bereidde Goffio heb gevonden. Goffio is  een meel gemaakt van geroosterde gerst en die verwerkt wordt tot een soort  droge puree. Te droog mijn inziens.

Pappas arugada zijn dan weer in de schil gekookte aardappelen die met zeezout worden ingewreven en opgediend worden met een groene  Mojo-saus. Groen omwille van de peterselie of koriander.

 Wat Pieterburen in Nederland is voor de opvang van zeehonden is Moro Jable voor zeeschildpadden. 

We hebben zo een vaag idee dat hoe hoger men is er minder planten groeien en dat planten vocht opnemen via hun wortels.   Hier is juist het omgekeerde het geval.

Met Mikel, een brandweeerman op Mallorca die per jaar maar een 80-tal (lange) dagen werkt en  daarbuiten veel probeert te reizen, ben ik de Pico de la Zarza op gegaan.  Met 807  meter is dit het hoogste punt van het eiland.  Beneden was  er niet iets wat men groene vegetatie kan noemen. Naar mate dat de tocht vorderde  werd het steeds groener en de waren er zelfs bloemen omdat deze planten in staat zijn  om het vocht uit de lucht te halen die naarmate het hoger  wordt meer lucht bevat. Bovendien wordt het er ook kouder. 

Eveneens tegenintuïtief zijn de lokale serres maar ook weer logisch. Hier natuurlijk  geen  glazen kasten om groenten te  koesteren in een overvloed aan warmte en UV.  Hier zijn ze  gemaakt van grofmazig doek om schaduw te geven en de wind te breken.

Het is mogelijk om met de openbaar vervoer  naar de westkant van het eiland te rijden over aardewegen. De zeldzame keren dat het hier regent  wordt zo een aarden weg een modderweg. Geen geldige reden om niet op tijd op je werk te komen. De bus is dan ook een 4 x 4 bus.

rDankzij de app Navigator  met OpenStreetMap de weg van west naar oost terug gestapt. Het is de zoveelste keer dat ik hierdoor via kleine wegen de traditionele wandelwegen links kan laten liggen zonder risico te nemen.